طرحي از گريز

روزان بي حوصلگي را تنها شعر درمان است. پناه مي برم به عطر شعر از كسالت اين همه بي زباني و كم تواني در بيان ناگويه هاي دل. عطر شعرم كه مي شكفد انگار خدا روحي تازه در من مي دمد. باور مي كنم كه هنوز هستم. زنده و جان دار. شايد در بادا و مبادا اسير اما نااميد هرگزكه راه گريزي هست.ايمان دارم. و روزي خواهم گريخت از اين همه روزان بي تو. تا نيما بخوانيم و سهراب... روزان ابري را دوست دارم با آفتاب چشم هاي هميشه مشرقي ات

/

من به تو خو گرفته ام

من به تو خو گرفته ام مثل ستاره ها به ماه

تازه شدم تازه و نو، خوب و نجيب و سر به راه

/

از تو عجب حكايتي ورد زبان همه شد

كوچه به كوچه دل به دل شبانه در زمزمه شد

/

از تو سخن تازه شده تازه و نو رنگ بهار

مثل غرور آسمان، آبي و پاك و برقرار

/

تبسمي كن به زمين بهار غرق اطلسي

سرد شده بودن ما در تب داغ بي كسي

/

دست بكش به آسمان، مثل ستاره ها ببار

در شب تار پنجره ترانه اي تازه بكار

/

رنگ هميشه خودت ترانه هاي خوب خوب

در كلمات نم زده مثل وداع با غروب

/

من به تو خو گرفته ام مثل نسيم و قاصدك

عشق شما و شعر من! قافيه زير بار شك

/

قافيه را باخته ام ستاره را خرده نگير

من به تو خو گرفته ام سادگي ام را بپذير

ه

حياتمند